قدم میزد/ از: فهیمه مستفشار

زنی کنار پنجره شب قدم میزد
به مشق ثُلثِ قدیمیِ خود؛ ورق میزد
چقدر حادثه پشتِ سکوت، جا میداد
تمام بغض خودش را مُدام قَط میزد
حواسِ شب همه پرتِ سکوت و پنجره بود
زنی که با شب شعرش تو را صدا میزد
قلم دوباره از نفسِ شب شماره می افتاد
زنی کنار پنجره شب، قدم میزد!

 

نترس/ از: فهیمه مستفشار

دلم گرفته دستهای لاغر تو را

دلم عجیب گرفته است

به دستهای خود بگو

دل مرا به حال خود رها کند

نترس گم نمیشود

پس از تمام سالهایِ گُم شدن

راهِ دستهای لاغر تو را

بلد شده است

نترس گم نمیشود!